امید ، ثمر دهنده ی امروز است ؛

از خانه که آمد بیرون ، کیسه ای همراهش بود.
می رفت سمت باغ ها.
علی علیه السلام باغبانی می کرد برای امرار معاش خودش و کمک به فقرا !
یکی به بارِ همراه امام اشاره کرد و گفت :
- یاعلی ! چه چیزی همراه داری؟
علی علیه السلام نگاهی به بارش کرد و لبخندی زد :
- درخت خرما ، ان شاءالله.

نگاه مرد قفل ماند روی لبخند لب و چشم امام و بعد از لحظه ای پرسید :
- درخت خرما؟!

امام با همان لبخند از کنار مرد گذشت.
چند سال بعد ، یک نخلستان ، پاسخ سوالش شد.
هسته های خرمایی که امام هر بار می برد و می کاشت و گاهی کنارش دو رکعت هم نماز می خواند.

شاید خرماهایی که الان در مدینه ، از دست شیعیانش می خوری، خرمای نخل هایی باشد که علی علیه السلام به ثمر نشانده است.

هنوز هم همه مهمان سفره ی با کرامت و محبت اویند.

بحارالانوار جلد ۹ ص ۵۹۹

امید ، ثمر دهنده ی امروز است ؛
حتی اگر هسته ای باشد برای سال های بعد...

امید ، رمز حرکت به سوی آینده ای نورانی است.
شاید فرصت نشود که خودت از ثمر کارهای مخلصانه ات برداشت کنی اما همیشه شیعیانی هستند که کام شان به خرمای نخل های کاشته شده به دست تو شیرین می شود.

علی وار بارِ آینده را به دوش بکش...
درخت ظهور دارد به ثمر می نشیند. از قافله امام جا نمانی...

 +منتخب از کتاب پدر